Henry Kissinger, jeden z najbardziej wpływowych postaci w amerykańskiej polityce zagranicznej, od dziesięcioleci budzi kontrowersje i wywołuje dyskusje na temat swojej roli i dziedzictwa.
Jego nazwisko stało się synonimem doktryny „realpolitik” i zdolności do utrzymania równowagi w chaotycznym świecie.
Wielu polityków i intelektualistów ceniło go za jego wiedzę i doświadczenie, podczas gdy inni krytykowali go za decyzje, które ich zdaniem prowadziły do napięć międzynarodowych i naruszeń praw człowieka.
Jednym z kluczowych momentów w karierze Kissingera było jego zaangażowanie jako doradcy ds. bezpieczeństwa narodowego i sekretarza stanu podczas prezydentury Richarda Nixona.
Jego otwarta deklaracja dążenia Stanów Zjednoczonych do utrzymania dominacji światowej wzbudziła wiele kontrowersji, ale jednocześnie przyniosła mu zarówno uznanie, jak i rozgłos.
Niektórzy prominentni politycy, tak jak Hillary Clinton, John McCain i Barack Obama, odwoływali się do Kissinger jako popierającego ich stanowiska wobec różnych kwestii międzynarodowych. Nawet Samantha Power, która była znana jako krytyk niepowodzeń USA w powstrzymywaniu ludobójstwa, nie wahała się odebrać nagrodę otrzymaną od samego Kissingera.
Jednak tło biograficzne Kissingera również rzuca nowe światło na jego życie i karierę. Urodzony w 1923 roku w Fürth w Bawarii jako Heinz Kissinger, był świadkiem narodzin nazizmu i prześladowań Żydów w Niemczech. Jego rodzina uciekła do Nowego Jorku przed „Nocą Kryształową” i osiedliła się w Washington Heights, dzielnicy zamieszkanej przez licznych niemieckich imigrantów. To tam młody Kissinger rozpoczął swoją podróż ku amerykańskiemu obywatelstwu i politycznej karierze.
W domu mówili po angielsku, a Heinz został Henrym.
Przed rozpoczęciem swojej kariery politycznej Kissinger przeżył doświadczenia, które miały wpływ na jego myślenie i podejście do polityki. Jako nastolatek pracował w fabryce pędzli do golenia, a następnie dostał się do armii amerykańskiej, gdzie poznał swojego wpływowego mentora, Fritza Kraemera. Wraz z 84. Dywizją Piechoty brał udział w wyzwoleniu obozu koncentracyjnego Ahlem pod Hanowerem, co miało głęboki wpływ na jego postrzeganie historii i roli Stanów Zjednoczonych w świecie.
W 1945 roku Kissinger brał udział w wyzwoleniu obozu koncentracyjnego Ahlem pod Hanowerem i otrzymał „Brązową Gwiazdę” za rolę w rozbiciu uśpionej komórki Gestapo.
Podczas studiów na Uniwersytecie Harvarda Kissinger zdobywał wiedzę zarówno z zakresu nauk politycznych, jak i literatury angielskiej. Tam również znalazł swojego drugiego mentora, Williama Yandella Elliotta, który wpływał na jego poglądy dotyczące polityki zagranicznej i inspirację czerpał z myśli takich filozofów jak Kant, Arnold Toynbee i Oswald Spengler. Wkrótce dołączył do Biura Badań Operacyjnych Armii, gdzie zetknął się z teorią wojny psychologicznej i wyraźnie odróżniał swoje podejście od socjologów.
Młodego Kissingera pociągali mniej klasyczni przedstawiciele „real politics” tacy jak Clausewitz i Bismarck, ale wybitni „filozofowie historii” – Kant, Arnold Toynbee i Oswald Spengler. Na poglądach tych myślicieli Kissinger zbudował swój własny pogląd na to, jak działała historia i jak powinna wyglądać nowa amerykańska polityka zagraniczna.
Wkrótce Kissinger poznaje filozofię francuskiego egzystencjalizmu wybitnego Jean-Paula Sartre’a. Zarówno Sartre jak i Kissinger wierzyli, że moralność determinuje działanie. Ale dla Sartre’a działanie stwarzało możliwość indywidualnej i zbiorowej odpowiedzialności, podczas gdy dla Kissingera „moralne i niczym nie skrępowane działanie” było warunkiem ludzkiej wolności.
W 1952 roku, w wieku dwudziestu ośmiu lat, Henry Kissinger zrobił to, co robią przedsiębiorczy absolwenci, gdy chcą zabezpieczyć swoją przyszłość akademicką – założył czasopismo.
Wybrał imponującą nazwę – „Confluence” – i zatrudnił w redakcji wybitnych dziennikarzy takich jak Hannah Arendta, Raymonda Arona, Lillian Smith, Arthura Schlesingera i wielu innych wpływowych współpracowników.
Wydawca James Laughlin, który był sponsorem magazynu, opisał młodego Kissingera jako „całkowicie szczerą osobę, która z całych sił stara się wykonywać idealistyczną pracę i budować reputację amerykańskiego indywidualisty”.
Choć nie otrzymał profesury na Harvardzie, Kissinger znalazł swoje miejsce w Radzie Stosunków Zagranicznych, gdzie kierował grupą analityczną zajmującą się bronią jądrową. To właśnie tam rozwijał swoje umiejętności strategiczne i zdobywał doświadczenie, które wkrótce zaowocowało jego wiodącą rolą w amerykańskiej polityce zagranicznej.
Mit Henry’ego Heinza Kissingera jest zatem nie tylko historią jego wpływu na światową scenę polityczną, ale także opowieścią o wydarzeniach i doświadczeniach, które ukształtowały jego myślenie i podejście do polityki.
Niezależnie od ocen i opinii na temat jego działań, jedno jest pewne: Henry Kissinger pozostaje postacią niezwykle istotną i godną badania w kontekście historii i polityki.